- A gray cat slinks past a wooden house. There’s something a little intimidating attempting to describe.
Repetitor zijn: ik ben er dol op. Als repetitor begeleid ik een band of orkest naar zijn eigen resultaat: wat heeft deze groep voor potentie en waar zitten de groeimogelijkheden op dit moment? Dat is bij iedere band totaal anders. Het is een kwestie van goed luisteren naar de eigenheid van de groep en de spelers. Alle muzikanten in de groep hebben het vermogen om goed te spelen, meestal veel beter dan ze nu doen, alleen staat er van alles in de weg. Van praktische dingen die in een handomdraai te verbeteren zijn tot ingesleten patronen die veel lastiger te doorbreken zijn. Maar wat er ook speelt: luisteren is de sleutel.
De rol van bandcoach is een dankbare en ik vervul hem graag. Als nieuwe oren van de band heb ik geen last van gewenning. Ik hoor en zie alles voor het eerst. Dat werpt een nieuw licht op het samenspel. Daar ga ik vervolgens meteen mee aan de slag om het fris en sprankelend te maken.
De groep bewust maken van het totaalgeluid en daarmee een ware ‘aha-erlebnis’ brengen is het allerleukste. Spelen vanuit hernieuwd luisteren. Onmiddellijk is er resultaat: ‘wow, zo kunnen we dus ook klinken.’ Of: ‘is het zo makkelijk?’ Ja, zo makkelijk is het. De muziek speelt zichzelf, leerde ik ooit van drummer Michael Vatcher en zo is het. Alleen moet je dat moment wel keer op keer veroveren. Ik help er graag bij.
“Een dag lang bandcoaching van Onno. We hebben geen idee wat ons te wachten staat. Misschien maar goed ook. We maken kennis met Onno, die een rustige indruk maakt. Hoe anders kijk ik daar naar als we starten met het spelen van het eerste nummer en hij intensief met ons aan de slag gaat! Hij straalt één en al levendigheid en betrokkenheid uit. Geboeid zijn we vanaf het eerste moment.
Onno weet de bandleden stuk voor stuk te raken. Hij weet bij iedereen precies dátgene te vinden, waar een nieuwe, volgende stap in de muzikale ontwikkeling gezet kan worden. We werken met focus! Als groep leren we te kijken naar hoe we met elkaar (!) en ons publiek communiceren.
Eind van de dag? Vermoeid maar heel blij met wat we beleefd hebben in een ontzettend positieve, ontspannen sfeer. We staan allemaal sterker, individueel, maar ook als groep. En ondertussen hebben we mogen genieten. Genieten van het maken van muziek.
Na afloop hebben we binnen de band onze ervaringen gedeeld. Daar zouden we ook best een fijn boekje over kunnen schrijven ;). Een topdag!”
Renee, Frank’s Hot Ten Jazzband
Je kunt me vragen voor een of een serie repetities om bijvoorbeeld de samenklank of timing onder de loep nemen, een nieuw stuk in te studeren of te werken aan improvisatie. Individuele solo-coaching en samenspel met de band komen daarbij aan bod. Of ik maak een arrangement en studeer dat in en werk aan de hand daarvan aan al deze thema’s. Ik vind het bijzonder leuk om te doen en heb het ook veel gedaan met een grote variatie aan groepen. Een oppepper voor je band of orkest.
Interesse?
Zelf een level hoger komen met je band? Het plezier van luisterend samenspel ervaren? Werken aan je improvisaties? Check de mogelijkheden en neem contact met me op.
Zo’n vijftien jaar heb ik me repetitor mogen noemen van het bekendste straatorkest van Nederland. Een job waar ik al die tijd heel blij mee ben geweest. De fanfare is, voortgekomen uit het activisme van de jaren 80, een eigenzinnig orkest dat al 35 jaar bestaat en in die jaren heel veel leuke dingen heeft gedaan en bijzondere reizen heeft gemaakt. De energie is groot en zo ook de eigengereidheid.
Mijn uitdaging was het die energie en eigenwijsheid van het orkest te behouden en ze toch zeer muzikaal en luisterend te laten samenspelen. Geen brave dorpsfanfare maar een ogenschijnlijk zootje ongeregeld dat opeens, als uit het niets, muzikale parels tevoorschijn tovert.
‘De fanfare van de Eerste Liefdesnacht, daar gaat je hart van open’, luidt de titel van een boekje dat over de fanfare verscheen. Zo is het maar net. Ik heb deze job met veel plezier gedaan en vond het een erebaan. Tot het in 2020 zomaar ineens genoeg was. Tijd voor iemand anders voor de Fanfare en tijd voor andere uitdagingen voor mij.
Want niets is voor de eeuwigheid, ook niet een eerste liefdesnacht.
Eens in de maand leid ik de wekelijkse repetitie voor straatorkest de Tegenwind uit Utrecht. Een bijzonder leuke klus. Doordat het eens in de maand is is er altijd het voordeel van de ‘frisse wind’. En zoals dat bij lang spelende orkesten gaat kap ik soms na een rommelige eerste inzet meteen resoluut af: ‘gaan we luisteren of spelen we op routine? Hebben jullie het aftellen echt gehoord?’ ‘Oh ja’, en iedereen is weer bij de les. Het is een leuk en leergierig orkest dat veel beter luistert dan de naam doet vermoeden en dat daardoor in de loop van de jaren onder leiding van Hermine Schneider een mooie klank en samenspel heeft ontwikkeld.
Een orkest dat voortkwam uit een project dat ik deed met Tetzepi en de Franse klarinettist Louis Sclavis. Na de verzuchting van een saxofoniste uit het publiek: ‘waarom bestaat dit niet voor amateurs’ hebben we de koe bij de horens gevat en de aanvankelijke beren op de weg opgeruimd. De spannende mix van uitdagende stukken en vrije vormen van improvisatie vereist absoluut dat je speelt op het scherp van de snede. En daar gaat het in deze band dan ook om: niet in slaap sukkelen tijdens andermans solo want er komt geheid een moment dat je bij kunt dragen, dus blijf betrokken zodat je net op het juiste moment die ene ingeving kunt volgen om de muziek verder te helpen. Dat is de attitude die vaak het verschil maakt tussen spannende en niet spannende muziek. Dat is het terrein waar ik de muzikanten van de Bears graag op scherp zet.
