en kleunen
en mis
niet
te verstaan
We leven in een tijd van efficiëntie en doelmatigheid en zetten ongemerkt onze creatieve vermogens bij het grofvuil. Doordat alles doelmatig is, althans moet zijn, althans door dat te geloven, kijkt er steeds een externe of interne criticaster mee als we aan het werk zijn: ‘het heeft toch wel zin hoop ik?’
Het is een brede maatschappelijke dwangbuis op zoek naar een tegenbeweging. De kunstenaar moet hierop een antwoord geven. Let wel: de kunstenaar in jou. De kunstenaar wil kliederen en klooien, dartelen en rollebollen, lanterfanten en nietsnutten. Dat zijn toch woorden waar je blij van wordt? Meer dan driejarenplan en groeiprognose.
Maar groei ís dartel. En onproductief. Of beter productief in zijn onproductiviteit. Groei zit in onbevangenheid en je openstellen. Vallen als een kind, BOEM! en daarover dan hard lachen. Goed of fout maakt niet uit want het vertelt allebei iets essentieels. Over jou, over hoe wel of hoe niet. Je geeft je over en vertrouwt dat je, na 1000 stappen, die ene geniale als bij toeval zet en van daaruit de weg verder aflegt van boem is niet ho maar opnieuw een kans.
De sjans met het onbekende, het beminnen van het onwetende, het zoekende in ons dat leven wil. De kunstenaar in jou die weet: ‘hier móet wel wat uitkomen: ik doe immers maar wat?’
Leave a reply